Saturday, January 1, 2011

Happy New Year 2011

   ဘာလုိုလိုနဲ ့နွစ္တစ္နွစ္ေတာင္ ကုန္သြားျပန္ျပီ။ တျခား သူေတြေတာ့ မသိဘူး၊ ဟန္နာေတာ့ စကၤာပူမွာ

ေနတာ အခ်ိန္ကုန္အရမ္းျမန္သလိုပဲ။ အဟုတ္။ ရန္ကုန္မွာဆုိ နွစ္တစ္နွစ္ကို အၾကာၾကီး လိုပဲ။ ဒီေရာက္

ေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ မနက္ေစာေစာထ ေက်ာင္းသြားလုိက္၊ ေက်ာင္းက ျပန္လာလိုက္၊

စာေတြက်က္လိုက္၊ တစ္ေန ့တစ္ ေန ့ကြန္ပ်ဴတာေရွ ့မွာ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားလိုက္၊ ေပ်ာ္လုိက္၊ ၀မ္းနည္း

လိုက္၊ ရယ္လုိက္၊ ငိုလုိက္နဲ ့၂၀၁၀ ၾကီးျပီးသြားျပီဆုိတာ ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူး။ မေန ့ကေတာ့ ဟန္နာ

တို ့မိသားစု Marina Bay ဘက္ မွာေအးေဆး ထုိင္မယ္ဆုိျပီးသြားတာ၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ထုိင္ဖို ့မေျပာနဲ ့၊

လမ္းေလွ်ာက္ တာေတာင္ ပုရြက္ဆိတ္ ေျခလွမ္းလွမ္းေနရတယ္။လူေတြဆုိတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ တုိးလို ့ကို

မေပါက္နုိင္ဘူး။ တခ်ိဴ ့ဆို အခင္းေတြ၊ စားစရာ ေသာက္စရာေတြနဲ ့ေအးေအးေဆးေဆး 

 ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သလို လုပ္ေနၾကတာ။ countdown လုပ္ဖို ့ေစာင့္ေနၾက တာ ေနမွာေပါ့။ သူတုိ ့မို ့အဲ့လုိ

ေနနုိင္တယ္။ ဟန္နာဆုိမရဘူး။ လူေတြက အမ်ားၾကီးနဲ ့ေနရတာ စိတ္ရွုပ္ဖို ့ေကာင္းတယ္။ သူတို ့

countdown လုပ္ရင္ေတာ့ ကုိယ္လည္း၀င္ပါခ်င္သား :P ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းမွာ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေအာ္ဖို ့၁၂

နာရီထိ အဲဒီ့မွာ ဟိုေရာင္ေရာင္ဒီေရာင္ေရာင္ မေနခ်င္တာနဲ ့ပဲ လမ္းနည္းနည္းပါးပါးေလွ်ာက္၊ ဓါတ္ပံု

နည္းနည္း ပါးပါးရိုက္ျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တျခားသူေတြက အရမ္းပင္ပန္းလို ့အိပ္ကုန္ျပီ။

ဟန္နာလည္း အိပ္ေတာ့မလို ့ပဲ။ အိပ္ရာထဲေရာက္မွ ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္ နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္လို ့ရန္ကုန္မွာ မျပတ္နုိင္ပဲ

ဒီထိ ပါလာတဲ့ ကုိရီးယားကားကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ၂၀၁၁ ကုိကူးသြားတာေတာင္ မသိလုိက္

ဘူး။ Happy New Year ဆုိျပီး ေအာ္သံေတြေတာ့ ၾကားသား။ ၁၂ နာရီထုိးျပီလားဆုိျပီး နာရီလည္းျပန္လွည့္

ၾကည့္မေနေတာ့ဘူး၊ ဟီးးး။ ကိုရီးယားကားထဲ ေမ်ာေနတာေလ။ သူမ်ားေတြက တက္တက္ၾကြၾကြ

နဲ ့နွစ္သစ္ကိုၾကိဳေနၾကတုန္း ဟန္နာတို ့အိမ္သားေတြကေတာ့ အိပ္ျပီးၾကိဳၾကတယ္။ ဒီလုိပဲ နွစ္သစ္ကို

အိပ္ျပီး ၾကိဳလာတာ ဘယ္နွစ္နွစ္ရွိျပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ :D ဒါေပမယ့္ ဒီနွစ္ ဟန္နာကေတာ့

နွစ္သစ္ကုိ ကိုရီးယားကားၾကည့္ျပီး ၾကိဳတယ္ေလ :P( ၾကည့္ရတာ ဒီနွစ္ကုိ ေရွ ့ေလွ်ာက္ ကိုရီးယားကား

မ်ားမ်ား ၾကည့္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ နမိတ္ လကၡဏာလား မသိဘူး :D) ကိုရီးယားကားက ရန္ကုန္က ၀ယ္

လာတာ။ ဒီေရာက္ တဲ့ထိ ၾကည့္လုိ ့မျပီးနုိင္ေသးဘူး။ မေန ့ညကမွ မ်က္လံုးကို အတင္းျပဴးျပဲျပီး ၾကည့္လုိက္

တာ ျပီးသြားတယ္။ (ေနာက္မွပဲ အဲ့ကိုရီးယား ကားအေၾကာင္း ေရးပါဦးမယ္ :)

 နွစ္တစ္နွစ္ျပီးသြားေတာ့ မနွစ္က ဟန္နာ နဲ ့အရင္နွစ္ေတြက ဟန္နာ ဘာကြာသြားလဲဆုိ ဘာမွကြာမသြား

ပါဘူး ( အသက္ေတာ့ ၁ နွစ္ၾကီးသြားတာေပါ့ေနာ္)။ ဒီနွစ္အတြက္ေကာ ဘာေတြ အစီအစဥ္ဆြဲျပီးျပီလဲဆုိ

ဘာမွ မဆြဲရေသးဘူးလို ့ပဲေျပာရမွာပဲ။ အဓိက ကေတာ့ စာကုိ ဒီထက္ပို ဖိၾကိဳးစားမယ္။ စာေတြလည္း

အမ်ားၾကီးေရးမယ္။ (ကိုရီးယားကားေတြလည္း အမ်ားၾကီးၾကည့္မယ္ :P ) ဒါပါပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လာ မယ့္

၂၀၁၁ မွာ ဘာအေျပာင္းအလဲမွမၾကံဳခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အဆုိးေတြ ေပါ့။ ကုိယ့္လက္ရွိဘ၀ကိုပဲ

ေက်နပ္ပါျပီ။ ေလာဘလည္းမၾကီးခ်င္ဘူး။ အလိုၾကီးေတာ့ အရနည္း ဆုိတဲ့ စကားလည္းရွိတယ္ေလ။

အဲ့ေတာ့ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ တစိုက္မက္မက္ ၾကိဳးစားသြားမယ္။ အဲ့ဒါဆုိ ျဖစ္မလာတဲ့အခါ အရမ္းၾကီး

မခံစားရေတာ့ဘူး ေပါ့။ ဟန္နာရဲ့ ၂၀၁၁ အစီအစဥ္ေလးက ေတာ့ဒါပါပဲ။ စကားမစပ္ ခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္

ကို ပစ္ထားတာၾကာျပီ။ စာေမးပြဲရွိတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေပမယ့္ ျပီးသြားတာက ၾကာျပီ။ စာေမးပြဲအရွိန္

နဲ ့အတုိးခ်အိပ္ေနတာ :P ရန္ကုန္လည္းျပန္သြားေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ အင္တာနက္ မသံုးဘူးေပါ့။

ျပန္လာေတာ့လည္း ခုနက ေျပာတဲ့ ကုိရီးယားကားကုိ ၾကည့္ေနတာ တျခား ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီေန ့မွ

လာၾကည့္တာ ဘေလာ့ဂ္ေလးက ဖုန္ေတာင္တက္ေနျပီလားမသိဘူး။ :D ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့

ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္မွ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ၾကည့္ထားတဲ့ ကုိရီးယားကားအေၾကာင္းေတြ

အမ်ား ၾကီး ေရးစရာရွိေသးတယ္။ မၾကာမွီလာမည္ ေမွ်ာ္.. :)


အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ နွစ္သစ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏိုင္ၾကပါေစ...။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Friday, October 15, 2010

ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ တရုတ္ဘုန္းၾကီးငယ္ေလး မ်ား























fwd mail ထဲကရတာ။ ခ်စ္စရာေကာင္းလို ့တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခုတေလာ ပို ့စ္အသစ္လည္းမတင္ျဖစ္။

စာေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိ၊ ဘာေရးရမွန္းလဲမသိလို ့ပံုေလးေတြတင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ပံုေလးေတြၾကည့္ျပီး

တရုတ္သိုင္းကားေတာင္ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ စာေမးပြဲရွိလို ့မနည္းေအာင့္ထားရတယ္။ :(


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
 

Friday, September 24, 2010

နွိဳးစက္ေလး

 မနက္ ၅ နာရီခြဲ ေဒါင္ကနဲေနတာနဲ ့နွိဳးစက္သံက နားမခံသာ ေအာင္ ျမည္လာတတ္

တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ alarm သံေလးကုိ သေဘာက်လြန္းလို ့ခဏခဏ ဖြင့္ျပီး

နားေထာင္တာ၊ ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ အၾကိဳက္ဆံုး tune က ကမၻာေပၚမွာ ရွိရွိသမွ် အသံေပါင္းစံု

ထဲမွာ အမုန္းဆံုး အသံျဖစ္ေနျပီ။ တကယ္..တကယ္..

ဟန္နာ ညဘက္ကုိ လံုး၀ ညည့္နက္တဲ့ အထိမအိပ္ဘဲ စာက်က္ ဆုိ က်က္နုိင္တယ္။ 

မနက္အေစာၾကီးေတာ့ လံုး၀မထခ်င္တာ။ မနက္ ဆုိ တစ္ခါတစ္ေလ နွိဳးစက္ မျမည္ခင္ လူက နုိးနွင့္ေနျပီ။

ဒါေပမယ့္ေလ၊  သိတယ္မဟုတ္လား။ မ်က္လံုး ေတြ ျပဴးက်ယ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ တဲ့အဆံုးမွ

အိပ္ရာက ထခ်င္တာ။ အဲ့မ တုိင္ခင္ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးကို ကုတ္ကပ္ျပီး အတင္းအိပ္ေနတာ။ အဲ့လုိမ်ိဴး

နိုးနွင့္ျပီဆုိရင္ နွိဳးစက္သံ ျမည္ ေတာ့မလား၊ ျမည္ေတာ့မလားနဲ ့။ ျမည္ပါျပီ ဆုိရင္ မ်က္နွာကို ရွံဳ ့မဲ့ျပီး

နွိဳးစက္ကို ထပိတ္ ေသးတယ္။ ျပီးရင္ ေနာက္ ၃ မိနစ္ ၄မိနစ္နဲ ့မရေတာ့တာကို အတင္း  ျပန္ အိပ္ေနေသး

တယ္။ အဲ့လုိအိပ္ေနရင္းနဲ ့့ျပန္ ေတာင္ အိမ္ေပ်ာ္သြားတတ္ လို ့အေမ ကုိယ္တုိင္ တစ္ခါတစ္ေလ

လာနိွဳးရတာ မ်ိဴးလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ နွိဳးစက္ကုိ ရိုက္ခြဲခ်င္ စိတ္လည္း ေပါက္မိတယ္။

အဲ့ဒါေတာင္ အဲ့ဒီ့ နွိဳးစက္ကို မနက္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ရင္ ကုိယ့္ဘာသာ ထမယ္ ဆုိျပီး ၀ယ္ခုိင္းထားတာ။

အေမက သူလာနွိဳးပါ့မယ္ ဆုိတာကို မရဘူးေလ။ ဖုန္းနဲ ့alarm ေပး ဆုိလည္း မရဘူး။ ကုိယ္ပုိင္နွိဳးစက္

နဲ ့ကုိယ္ဘာသာ ထခ်င္တယ္ လုိ  ့အတင္းဇြတ္ေျပာလုိ ့အေဖက ေစ်းေပါေပါ နွိဳးစက္  နာရီေလးတစ္လံုး ကုိ

၀ယ္ေပးထားတာေလ။ ရခါစက နာရီေလးက ခ်စ္စရာေလးဆိုျပီး စားပြဲေပၚတင္ ထားတဲ့ နာရီကုိ တစိမ့္စိမ့္

ၾကည့္ ျပီး အသံေလးကုိ နားေထာင္လုိက္နဲ ့ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ တကယ့္တကယ္ နွိဳးစက္ သံေၾကာင့္

ထရေတာ့မယ္လည္း ဆုိေရာအရင္က ခဏခဏ နားေထာင္ခဲ့တဲ့ အသံေလးကိုလည္း ခုခ်ိန္မွာ ဘာနဲ ့မွ

နွိဳင္းလို ့မရေအာင္ကုိ မုန္းတီးေနျပီ။ စေန တနဂၤေႏြလို ့ေစာေစာ မထရဘဲ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့

ေန ့မ်ဴိးဆုိရင္ေတာ့ နွိဳးစက္ကို အ၀တ္နဲ ့ေသခ်ာ ဖုန္ေတြ ဘာေတြသုတ္ျပီး အ ရင္လုိ တသသနဲ ့ေပါ့။

ေစာေစာ ထရတဲ့ေန ့မ်ိဴးဆုိရင္ေတာ့ နွိဳးစက္ကုိ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ ့ကြဲသြားလည္း ေအးတာပဲ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဴး။ ဒီ

ေန ့ေတာ့ စေနေန ့မို ့လုိ ့၉ နာရီမွ အိပ္ရာထပါတယ္။ နွိဳးစက္ေလး နားတယ္ေပါ့ေလ။ ခု ဒီပို ့စ္ေလးေရးျပီး

ခဏေနရင္ စာက်က္ ပါ ေတာ့မယ္။

အားလံုးပဲ ေပ်ာ္စရာ weekend ေလးျဖစ္ပါေစရွင္...


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Friday, September 17, 2010

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ...


      လူရယ္လုိ ့ျဖစ္လာရင္ ဘယ္သူမွ တစ္ေယာက္တည္း ေနလို ့မရပါဘူး။ ကိုယ့္ဘက္မွာ မားမားမတ္မတ္

ရပ္တည္ေပးျပီး လိုအပ္ခ်ိန္တုိင္းမွာ ေဖးမကူညီနွစ္သ့ိမ္အားေပးမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေတာ့ လိုတာပဲ။ အဲ့

 တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲဆုိ မိသားစု၊ ညီအကုိေမာင္နွမ၊ ေဆြမ်ိဴးအသိုင္းအ၀ိုင္း နဲ ့သူငယ္

ခ်င္းေတြပဲေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းဆုိလို ့ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အေရးပါမွဳကုိ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ပတ္ 

၀န္းက်င္မွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ ့ဖူးမွာေပါ့။

သူတို ့ကုိယ္တုိင္က သူတုိ ့ဘ၀မွာ ဘာသူငယ္ခ်င္း မွမလိုအပ္ဘူးလို ့ေၾကြးေၾကာ္ထားၾကေပမယ့္ အဲ့ဒါဟာ

သူတို ့စိတ္ကုိ သူတို ့ညာေနတာပါ။ သူတို ့ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တင္းထားပါေစ၊ သူငယ္ခ်င္း မရွိတဲ ့သူတို ့

ဘ၀မွာ အထီးက်န္တာကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ခံစားရမွာပဲ။ ေဘးကလူေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ရယ္ေမာ

ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရင္ သူလည္းပဲ မသိမသာ အားက်မွာပဲ ( ကုိယ္ေတြ ့ပါ :)  သူတို ့လိုလူမ်ိဴးေတြကုိ ပုိလုိ ့

ေတာင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံရဦးမယ္။ အဲ့လုိလူမ်ိဴးနဲ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဟန္နာ့အျဖစ္ေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္

။ မနွစ္တုန္းက ဟန္နာတို ့အတန္းထဲကို ေက်ာင္းသူ အသစ္ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ေယာက္လာပါ

တယ္။ သူက အရမ္းေအးတယ္၊ စကားနည္းတယ္။ စကားေျပာရင္လည္း တုိးလြန္းလို ့၃၊၄ ခါေလာက္ ျပန္

ေမး မွ ၾကားရတယ္။ သူက သေဘာေကာင္းေပမယ့္ အတန္းထဲက လူေတြနဲ ့သိပ္ျပီး အေခၚအေျပာ မလုပ္

ဘူး။ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္လုိ ့လားဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ သူတစ္ေယာက္

တည္းစားေနရင္ သြားထုိင္၊ စကားေျပာ တဲ့လူေတြရွိပါတယ္။ ခတ္တာက သူက စကား အလြန္နည္းတာပဲ ။

အဲ့ေတာ့ သူ ့ပံုစံနဲ ့ဒီက စလံုးမေလးေတြနဲ ့မကိုက္ဘူးေပါ့ေလ။ ဟန္နာလည္း ျမန္မာလို ဟိုေမးဒီေမး ေမးျပီး

စကားစဖူးတယ္။ ေမးလိုက္ရင္သူက Yes or No ပဲ ေျဖ( ဒါမွမဟုတ္) ေမးတဲ့ေမးခြန္းပဲ ေျဖျပီး စားစရာရွိ

တာ ဆက္စားေနေတာ့တာပဲ။ အဲ့လို ဆုိေတာ့ အရမ္းေအးလွပါတယ္ဆုိတဲ့ ဟန္နာကုိယ္တုိင္ေတာင္ လက္

ေလွ်ာ့ရျပီေပါ့။ အဲ့လုိနဲ ့ပဲ နွစ္တစ္၀က္ က်ိဴးတာေတာင္ သူ ့မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ေလ မရွိပါဘူး။

တစ္ခ်ိဴ ့ေတြက သူ ့ကုိ facebook မွာေမးၾကတယ္။ ဘာလို ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မွမရွိတာ လဲေပါ့။ သူ

ျပန္ေျပာတာက '' I don't want'' တဲ့။ ၾကာေတာ့ လူေတြလည္း သူ ့ကုိ မာနၾကီး တယ္ ထင္လာျပီး လ်စ္

လ်ဴရွဳလိုက္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ေန ့ေက်ာင္းကုိ ကိစၥ တစ္ခုနဲ ့မိဘေတြ လုိက္လာ ၾကရင္း ဟန္နာ့အေဖနဲ ့

သူ ့အေဖ ရင္းနွီးသြားၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ဘတ္စ္ ကားမွတ္တုိင္ထိ ေလွ်ာက္ျပီး စကားေျပာေနရင္း

သူ ့အေဖက '' ေအးဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ့ သမီးကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း ၃၊၄ ေယာက္ရွိတယ္ေျပာတာ

ပဲ။ သူ ့အတြက္ မပူေတာ့ပါဘူးဗ်ာ '' လို ့ေျပာလိုက္လို ့ အ့ံၾသျပီး သူ ့ကုိ သနားသြားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့

သူလည္း အျပင္ပန္းကသာ ဘာမွ မျဖစ္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ၊ တကယ္ေတာ့ သူလည္း အေပါင္းအသင္း

ေတြနဲ ့ေနခ်င္ရွာတာပဲ ဆုိျပီး မလံုမလဲၾကည့္ေနတဲ့ သူ ့ကို ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း

အေပါင္းအသင္းဆိုတာ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္း မဟုတ္၊ ရွိကုိရွိသ့င္တဲ့ အရာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတဲ့

အတြက္ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္သြားရတာ ေပ်ာ္မယ္။ ကိုယ့္ဘက္မွာ ရပ္တည္ေပးမယ့္လူရွိတဲ့

အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မွဳေတြ ရွိလာမယ္။ သူလဲရင္ ကုိယ္က ထူေပးရသလို ကုိယ္လဲရင္ သူက

လည္း ၾကင္နာစြာနဲ ့ထူေပးလိမ့္မယ္။  သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြဟာ ဒီထက္မကေတာင္ စြမ္းေဆာင္နုိင္ပါ

ေသးတယ္။ အရွံုးနဲ ့ၾကံဳ ေတြ ့လာရရင္ င့ါမွာ မိသားစု၊ ညီအကို ေမာင္နွမ နဲ ့ေဆြမ်ိဴးေတြ အျပင္ ငါသိပ္ခ်စ္

တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ရွိေသးတယ္္ဆုိတာ သိရရင္ အားေတြ တက္လာလိမ့္မယ္။  အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဴ ့ေတြ

က ေျပာၾကတယ္။ '' Life Will Be Meaningless If There Is No Friendship'' တဲ့ေလ။ ဟန္နာကိုယ္တုိင္

လည္း ဟိုအရင္ ကရွိခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ လက္ရွိရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ ေနာက္ရွိလာမယ့္

သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကုိ တန္ဖိုးထားျပီး ဆက္ဆံပါတယ္။ သူတုိ ့ဟာ ဟန္နာ့ ဘ၀ရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ

ကေန ပါ၀င္ေနလို ့ေလ။ သူငယ္ခ်င္း ဆုိရာမွာ အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြသာမက အြန္လိုင္းေပၚ ကေနတစ္

ဆင့္ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ပါ ဟန္နာ့ရဲ့ အဖုိးတန္ သူငယ္ခ်င္းစာရင္းမွာ အလုိလုိ ထည့္သြင္းျပီး

သားပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အရာကို မေရးတတ္ေရးတတ္နဲ ့အတုိခ်ံဳးျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကမၻာေပၚမွာ ရွိၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ခင္မင္မွဳေတြ စထက္တပိုး တုိး လို ့ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ၾကပါေစရွင္..

                                 ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

P.S . စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အတုိင္း ေရးထားတာ ျဖ စ္လို ့ဖတ္ရတာ မေကာင္းရင္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။

 ဒီ post ေလးေရးျဖစ္သြားရတာ အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္တဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလွိဳင္၊ခင္ဘုဏ္း နဲ ေရႊထုိက္

 တို ့ရဲ့ '' သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ'' သီခ်င္းကုိ ေအာက္မွာ နားဆင္ၾကည့္ နုိင္ပါတယ္ရွင္...။


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Saturday, September 11, 2010

OUR CLASS IS HAUNTED!

   ဟန္နာ Primary 6 ေလာက္တုန္းကပါ။ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေျဖျပီးေတာ့ ၁လ မပိတ္ခင္ experiential

week ဆုိတာရွိပါတယ္။ အဲ့ တစ္ပတ္လံုး စာမသင္ဘဲ sandwich ေတြ လုပ္စားတယ္၊ အခန္းသန္ ့ရွင္းေရး

လုပ္ၾကတယ္၊ ခရီးေတြ သြားၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့။ း) မွတ္မွတ္ရရ ဟန္နာတို ့6R က China Town

ကို သြားရပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီခြဲက ထြက္သြားျပီးေန ့လည္ ၁၂ နာရီ အတိမွာ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္

တယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက တစ္တန္းလံုးကုိ ၁နာရီ Break ေပးျပီး ေန ့လည္ ၁နာရီမွာ အခန္းကို

ျပန္လာရမယ္လို ့ဆုိပါတယ္။ အျမဲတမ္း Recess အခ်ိန္ နာရီ၀က္ပဲရတဲ့ ဟန္နာတို ့အတြက္ေတာ့ ၁နာရီ

break ဆုိတာ တန္ဖိုးရွိလိုက္ေလျခင္းေပါ့။ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ ၁နာရီ break ေပးတယ္သာေျပာတာပါ၊ 

ဟန္နာတို ့တစ္ခန္းလံုးနီးပါးက လမ္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပါးစပ္ကို အနားမေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္

ဗိုက္လည္း မဆာၾကေတာ့ဘူး ၊ Canteen မွာလည္း အတန္းထဲက လူေတြ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဟန္နာ

တို ့သူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ ကုိယ္တုိင္လည္း မဆာေတာ့လို ့ထံုးစံအတုိင္း Basketball ကြင္းနားကိုေလွ်ာက္

လာ ခဲ့တယ္။ အဲ့မွာက လူစံုတာကုိး။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတုိင္း ဟိုနားဒီနားထိုင္ အတင္းေျပာေနတဲ့

ေက်ာင္းသူေတြ ၊ အိပ္ထမတင္လုပ္လုိက္ Pull up ဆြဲလိုက္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသြားေတြနဲ ့ေနရာ အလြတ္

ကုိ မရွိဘူး။ ဟိုနားဒီနား မ်က္စိ ကစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာသင္တဲ့ block ေတြရဲ့ မလွမ္းကမ္းမွာ ဟန္နာ

 တို ့အခန္းကုိ လက္ညိဳးထုိးျပီး ၾကည့္လို္က္၊ ေခါင္း တစ္ညိမ့္ညိမ့္လုပ္ျပီး စကားေျပာလိုက္ လုပ္ေနတဲ့

အတန္းထဲက လူေတြကုိ ေတြ ့ရပါတယ္။ နွုတ္သြက္လွ်ာသြက္ ရွိတဲ့ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ''

လူစံုပါလား '' လို ့ေျပာရင္း သူတို ့နား ေလွ်ာက္သြားလို ့ဟန္နာတို ့လည္း သူ ့ေနာက္က လိုက္သြားမိတယ္။

အဲ့ေတာ့မွ အတန္းထဲက အတန္းေခါင္းေဆာင္က '' Jocasta, our classroom is haunted' ဆုိျပီး

မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးနဲ ့ေျပာလို ၄ေယာက္လံုးလည္း  မ်က္လံုး အျပဴးသားျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ

ေဘးက ေကာင္ေလးက ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို ့ေတြ အတန္းထဲကို လြယ္အိတ္သြားထားေတာ့ ျဖဴျဖဴ အရိပ္

ၾကီးေတြ ့တယ္တဲ့။ ေၾကာက္လို ့ျပန္လွည့္လာျပီး တစ္တန္းလံုးနဲ ့တူတူသြားၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ။

အဲ့ဒါနဲ ့ျပန္မယ္ဆုိျပီး ေလွကားက ဆင္းေနရင္း ၂လႊာေရာက္ေတာ့ ဟန္နာတို ့အတန္းရွိတဲ့ ၃လႊာကေန

မီးေတြ ဖ်က္ကနဲ  လင္းလာ သတဲ့။ အဲ့ဒါကုိၾကားေတာ့ ဟန္နာလည္း ၾကက္သီး ထသြားမိတာအမွန္။ အဲ့ဒါနဲ ့

ၾကာတယ္ဟာ..ငါတို ့နဲ ့ေနာက္တစ္ေခါက္ တက္ၾကည့္မယ္ဆုိျပီး တစ္တန္း လံု းတက္သြားေတာ့ အတန္း

ေခါင္းေဆာင္အေဟာင္းက သူ စမ္းသပ္ခ်င္လို ့ခဲဖ်က္ကုိ ခံုေပၚမွာတင္ထားတာ..အခု ေနရာေရြ ့ေနျပီ ဆုိျပီး

ေၾကာက္လန္ ့တၾကားေျပာပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ ့အခ်ိန္ၾကာၾကီးထိ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ နဲ ့ေဆြးေႏြးေနလုိက္

 ၾကတာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စံုေထာက္လုိလုိ ဘာလိုလုိေတာင္ အထင္ၾကီးသြားမိတယ္။ :P ေနာက္ခဏ

ၾကာေတာ့ Ji Hui ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးက သရဲက ေန ့ဘက္ သိပ္မထြက္ဘူး၊ ညဘက္မွ ထြက္တာဆုိေတာ့

ညဘက္မွ ငါတို ့လာၾကည့္မယ္ တဲ့။ က်န္တဲ့ လူေတြကလည္း အားေပးအားေျမွာက္နဲ ့ ေအး၊ နင္ေျပာတာ

 မွန္တယ္ဆုိျပီး ညေန ၆ နာရီခြဲ ကစား ကြင္းမွာ ေတြ ့ဖို ့ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါေရာ။ ( ဒီမွာ ည၁၀ နာရီေလာက္

မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္လည္း လံုျခံဳမွဳ အျပည့္ရွိပါတယ္။း)

   ညေန ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္က အိမ္ကုိလာေခၚျပီး ဟန္နာ့အေမကုိ

စိတ္ခ်ပါ ဘာညာ နွုတ္ကတိ အထပ္ထပ္ေပးျပီး ၄ေယာက္သား ထြက္လာပါတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာေရာက္

ေတာ့ ဟန္နာတို ့ထက္ တက္ၾကြတဲ့ စံုေထာက္ၾကီးေတြက စကိတ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ ကုိယ္စီ

နဲ  ့ေရာက္နွင့္ေနျပီ။ :P လူစံုျပီဆုိျပီး ေက်ာင္း back gate နားကုိ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းျပင္ကေန

ေက်ာင္းက ဟန္နာတို ့အခန္းထဲကို ေသခ်ာ အကဲခတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ည ၇နာရီ ေက်ာ္ဆိုေပမယ့္

ေဘးမွာရွိတဲ့ block ေတြေအာက္က ခံုေလးေတြမွာ စကားစျမည္းေျပာတဲ့ အဘုိးၾကီးေတြ၊ ဟိုဘက္ food

court က အသံေတြနဲ ့စည္ကားေနပါေသးတယ္။ ၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာပဲ တစ္ေယာက္က '' ဟယ္..ဟိုမွာ

မီးလင္းသြားတယ္ '' လို ့ထေအာ္ေတာ့ အားလံုးရဲ့ ေခါင္းေတြက ဆက္ကနဲ ့ဆုိသလို သူညႊန္ျပတဲ့ ေနရာ

ေရာက္သြားၾကတယ္ ။ဟန္နာေတာ့ ဘာမွမျမင္ရပါဘူး။ ျပီးေတာ့မွ ေရနစ္သူ ၀ါးကူထုိး စကားပံုနဲ ့ပဲ

နွိဳင္းရမလား မသိဘူး။ ေဘးက တစ္ေယာက္ကလည္း ''ေအး ငါလည္းျမင္တယ္''လို ့ေအာ္ေတာ့

တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္နဲ ့သူတို ့လည္းျမင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံၾကပါေလေရာ။ ဟန္နာ ့သူငယ္ခ်င္း ၃

ေယာက္ပါ ေခါင္းညိ္တ္လာေတာ့ ဟန္နာလည္း ဘာေျပာနုိင္ေတာ့မွာလည္း၊ ''အင္း ငါလည္း

ေတြ ့လုိက္တယ္''ေပါ့။  (အမွန္ေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရေၾကာင္းပါ ) ထုိင္စကားေျပာေနတဲ့ အဖိုးေတြကလည္း

ဟန္နာတုိ ့အဖြဲ ့ကုိ မသိမသာ ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့ ဟန္နာလည္း ၾကာၾကာမေန ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ သူ

တို ့ကေတာ့ စံုစမ္းလို ့ေကာင္းတုန္း။ အဲ့အျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ဟန္နာ တို ့အသက္ ၁၀ နွစ္အရြယ္ ရန္ကုန္

ေက်ာင္းမွာ ၾကံဳခဲ့တာကုိ သတိရတယ္။ အဲ့လုိဘဲ မိန္းကေလးေတြ ၂ေယာက္ တတြဲ အိမ္သာသြားရင္

ေယာက်ားေလးေတြ အိမ္သာဘက္မွာ ေခါင္းျပတ္ၾကီး ျမင္တယ္၊ ေက်ာေပါက္ၾကီးျမင္တယ္၊ ကုလားမၾကီး

ျမင္တယ္ စသျဖင့္ အတည္ေပါက္နဲ ့ေပါ ခဲ့ၾကေလ့ရွိတယ္။ အဲ့လုိတစ္ေယာက္ေယာက္ က ျမင္ျပီဆုိ

က်န္တဲ့လူအားလံုးက စာအျမန္ကူးေရးျပီး နွစ္ေယာက္စီ အိမ္သာနား သြားသြားေခ်ာင္းၾကတာလည္း

ခဏခဏ။ ခုလည္း အဲ့ဒီ့ အျဖစ္ေတြနဲ ့ဘာထူးလဲ။ မရွိမွန္းသိရက္နဲ ့စံုေထာက္ေက်ာ္ၾကီးေတြ လုပ္ေန

ၾကတာပဲေလ.. :P ၇နာရီခြဲေတာ့ အေမ ဖုန္းဆက္လာျပီ ။ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာေတာ့လို ့မေျပာေပမယ့္ သမီး

ျပန္မလာေသးဘူးလား လုိ ့အေမက ေျပာလုိက္ရင္ပဲ အဲ့ဒါက ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာေတာ့ ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ

မို ့အားလံုးကုိ နွုတ္ဆက္ျပီး အိမ္ကုိ အျမန္ ဒုန္းစိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ေတြ မွာ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့လည္း

အိမ္မျပန္ဘဲ stayback ေနၾကျပီး စံုစမ္းေထာက္လွမ္းခဲ့ၾကတာေပါ့။အဲ့လုိ မရွိတဲ့ သရဲ ကိုအရွိလုပ္ျပီး

စံုစမ္းရင္းနဲ ့ပဲ ၆တန္းစာသင္ နွစ္ကုန္ဆုံးျပီး Secondary မွာ ေက်ာင္းေတြကြဲ၊ အခန္းေတြ ကြဲကုန္တယ္။   

        အဲ့တုန္းက ကုိယ့္သရဲကုိယ္ျမင္ျပီး ေပါခ်ာခ်ာနုိင္ခဲ့တဲ့ Primary 6 ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဟာ

ခုေတာ့ Secondary 4 ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူၾကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ ကုိယ့္စာနဲ ့ကုိယ္လံုးလည္

ခ်ာလည္လိုက္ေနတဲ့  ၾကားက ဖုန္းေတြ ၊ facebook ေတြ၊ ဂ်ီေမးလ္ေတြက တစ္ဆင့္ အဆက္ အသြယ္

ေတြရျပီးအားတဲ့ရက္ေလးေတြ ေရြးကာ ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။  ေတြ ့တုိင္း အဲ့တုန္းက ရူးခဲ့ၾကတာေလးေတြကုိ

ျပန္ေျပာမိရင္ပဲ ငါအဲ့တုန္းက နင္တို ့ကို ဘာျမင္တယ္ေတြ ဘာေတြ ရႊီးခဲ့ေၾကာင္း  ၀န္ခံၾကရင္း တစ္ခ်ိန္က

အမွတ္တရေတြကုိ သတိရျပီး ရယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ အဲ့လို အမွတ္တရေလးေတြကုိ သတိရေနတာ

ဟန္နာတစ္ ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘဲ သူတို ့အားလံုးရဲ့ရင္ထဲမွာလည္း တစ္ခ်ိန္က Xinghua Primary

School လို ့ေခၚတဲ့ ေက်ာင္း၊ ရန္ျဖစ္လုိက္ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ ့ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ ့ဟိုအရင္အခ်ိန္

က အမွတ္တရေတြကို ျပန္ေတြးမိတုိင္း ျပံဳးေနၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Saturday, September 4, 2010

မတ္လရဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခင္း

   မေန ့က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့မနည္းကုန္းရုန္းထျပီး ေက်ာင္းသြားဖို ့ဓါတ္ေလွကားလာတာကို ေစာင့္ရင္းနဲ ့

မထင္မွတ္ဘဲ ဓါတ္ေလွကားေပၚ လက္သြားတင္လိုက္မိတယ္။ '' Storey 9 '' ဆုိတဲ့ အသံၾကားမွ သတိရျပီး

လက္ကုိ အျမန္ဖယ္လိုက္လို ့သာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ဟိုတစ္ေခါက္ကလို ျဖစ္မွာလို ့ေတြးရင္း ဟန္နာ အသက္

၁၄ နွစ္ေလာက္တုန္းက အျဖစ္တစ္ခုကို သြားသတိရလိုက္တယ္။

    ညတုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ေနတာနဲ ့မနက္က်ေတာ့ နွိဳးစက္သံ ၾကားတာ

ေတာင္ မနိုးဘဲ အေမ လာနိွဳးမွ မ်က္လံုး နွစ္လံုးပြင့္ျပီး မထခ်င္ထခ်င္နဲ ့ထလာတာ။ ေရခ်ိဴး၊ မနက္စာ

ေကာ္ ဖီ တစ္ခြက္ကို မနည္းဖ်စ္ညွုစ္ေသာက္ရင္း ဓါတ္ေလွကား ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ခလုတ္ေလးနွိပ္ျပီး

မ်က္ လံုး နွစ္လံုးကုိ ပိတ္လုိက္ေသးတယ္။ ပိတ္ျပီးျပီးခ်င္း ကုိယ္ကပါ အေရွ ့ကုိနည္းနည္းကုိင္းသြားျပီး ဓါတ္

ေလွကားတံခါးကို လက္ေထာက္မိရက္သားျဖစ္သြားတယ္။ ငိုက္ေနတုန္း ဓါတ္ေလွကား ေရာက္လာတာ

သိေနတယ္။ အဲ့ဒါကို လူက ဘယ္လုိဘယ္လုိျဖစ္တယ္ မသိ၊ မ်က္လံုးေမွးေမွးေလး ဖြင့္ရံုဖြင့္ျပီး လူက တစ္

ဖ၀ါးမွမေရြ ့ေသးဘူး။ ငိုက္ေကာင္းေနတာ။ တံခါးပြင့္လာျပီး လက္က တံခါးေနာက္တစ္ျဖည္းျဖည္း ပါသြား

တာေတာင္ အသိမ၀င္ေသးတာ။ ကုိယ့္လက္ တံခါး ေနာက္ပါရင္း ညပ္သြားျပီး နာသြားမွ ဖ်က္ကနဲ မ်က္လံုး

နွစ္လံုးအျပဴးသား ပြင့္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္မွ မဖြင့္ရင္ေတာ့လည္းေနာ္.. :P ။ အဲ့ေတာ့မွ တံခါးၾကား

ထဲညပ္ေနတဲ့ လက္ကုိျမင္ျပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ ကံေကာင္းတာက ဟန္နာတို ့block က

တစ္ထပ္မွာ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ နွစ္လံုးပဲရွိျပီး ေရွ ့မွာက lift ဆုိေတာ့ ဟန္နာ့ေအာ္သံကုိ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့

အေမ ၾကားသြားပါတယ္။ တံခါးဖြင့္ျပီး ဟန္နာ့အျဖစ္ကုိေတြ ့ေတာ့ အေဖ့ကုိေခၚ၊ အေဖထြက္လာေတာ့

မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴး နဲ ့တံခါးၾကား မွာညပ္ေနတဲ့ ဟန္နာ့လက္ကုိ ဆြဲထုတ္တာ အေဖ ေခြ်းေတာင္

ထြက္ပါတယ္။ ဖခင္ေမတၱာဆုိတာ ဒါပဲေနမွာ။ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ အကိုလည္းထြက္လာျပီး ကူဆြဲေပးပါ

တယ္။ ဟန္နာလည္း ကုိယ့္လက္ေလး ျပတ္သြားမွာေၾကာက္လို ့အသားကုန္ ေအာ္ငိုေတာ့တာေပါ့။ အေမက

ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနတယ္။ အကုိက လက္ကို ဇက္ကနဲ ထုတ္လိုက္ဖို ့ေျပာတယ္၊ ဟန္နာက လက္ဖ်ား

ေတြ ျပတ္က်န္ခဲ့မွာစိုးလို ့မလုပ္ရဲဘူး။ အဲ့ဒါနဲ ့ပဲမနက္ ၇ နာရီက အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္သြားတာေပ့ါ။

ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းသြားဖို ့ထြက္လာတဲ့ အိမ္ေရွ ့အိမ္က Sec 4 အမၾကီးထြက္လာတယ္။ သူကလည္း

ေနာက္က်ေနပံုေပၚတယ္။ ဟန္နာတုိ ့ကုိျမင္ေတာ့ သူ ့အေဖကုိ ''Papa, papa'' ဆုိျပီး လွမ္းေခၚေတာ့

သူ ့အေဖနဲ ့ဦးေလး အိမ္ထဲက ထြက္လာၾကတယ္။ ဟန္နာကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြရႊဲလို ့။ အဲ့အမရဲ့အေဖက

bell ခလုပ္ကို အဆက္မျပတ္နွိပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါက အထဲက ျပႆနာကုိ အျပင္ကသိေအာင္ လုပ္ရံု။

ဒီေတာ့ခုကိစၥကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းနုိင္မလဲေနာ္။ အမွန္ဟန္နာတို ့က လက္ကိုဆြဲထုတ္ျပီး ေလွခါးတံခါးကုိပါ

အျပင္ ဆြဲထုတ္ေနၾကေတာ့ ေလွကားနဲ ့လက္နဲ ့တစ္ျပီး တံခါးလည္း ထြက္မလာနုိင္ လက္လည္း မထြက္နိုင္

ျဖစ္ေန တာေပါ့။ အဲ့ဒါကုိ အဲ့အမ ဦးေလးက သေဘာေပါက္ျပီး ဓါတ္ေလွကားတံခါးကုိ အထဲ ျပန္တြန္း

ဖို ့ေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ နည္းနည္းသက္သာျပီး လက္သန္း အျပင္ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္မ၊

ေနာက္ဆံုး လက္္၁ခုလံုးထြက္လာမွ ဟန္နာ ေျမၾကီးေပၚ ထုိင္ခ်ျပီး ေၾကာက္လို ့ငိုေနပါေတာ့တယ္။

အဲ့အမလည္း ေက်ာင္းကို အျမန္ထြက္သြားတယ္။ အေဖလည္း သူတို ့ေတြကုိ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၊

ဟန္နာ့ လက္အေျခအေန ကုိၾကည့္ေတာ့ ခုနကပဲ ေသြးေခ်ဥလို ့ညိဳမည္းျပီး ပိန္ေနတာ၊ ခုနည္းနည္း

ေဖ်ာ့က်သြားေတာ့ ညေနမွ အေျခအေနၾကည့္ျပီး မသက္သာရင္ ေဆးခန္းသြားမယ္ဆုိျပီး အလုပ္ကုိ

ထြက္သြားတယ္။ အဲ့ေန ့ကတစ္ေန ့လံုး အိပ္ရာထဲမွာငိုေနတာ..မေတာ္လို ့ဟန္နာ့လက္ တစ္ခုခုျဖစ္ျပီး

ျဖတ္ရ ေတာက္ရမယ္ဆုိ လက္တံုးတိေလးနဲ ့လို ့အေတြးေတြ ေခါင္ျပီး ေၾကာက္ေနတာေလ။ ၁ရက္ေက်ာင္း

မသြားဘဲ ၄ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အေတာ္ ေလး  သက္သာသြားပါတယ္။ အဲ့ေန ့ကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ

ဓါတ္ေလွကား တံခါးေပၚ လက္တင္ဖို ့ေနေနသာသာ အနားကိုေတာင္ ကပ္မသြားရဲေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါေသ

ဖူးရင္ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ျပီ၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မေသခ်င္ ေတာ့ပါဘူးေလ။ :P

  အားလံုးလည္း ဓါတ္ေလွကားစီးရင္ ဟန္နာ့လိုမျဖစ္ေအာင္ သတိထားၾကေနာ္... :)


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Friday, August 27, 2010

အဖိုးတန္ လမ္းညႊန္စာစုမ်ား (၂)

အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့စိတ္

တစ္ခါက မီးဖုိမီးေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုး ျပာက်သြားတဲ့အထဲမွာ သူ ့အိမ္ပါပါသြားတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ဆီကုိ

သတင္းေမးသြားတဲ့အခါ ျပာပံုအတိျပီးေနတဲ့ သူ ့အိမ္ရာကိုၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္။

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ သူက သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္လာျပီး....

"ဆရာျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ၊ တစ္အိမ္လံုးလည္း ဘာမွမက်န္ဘူး။ ေမြးထားတဲ့ ၀က္ေလးေကာင္လည္းေသ၊

ၾကက္ေတြလည္းေသ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္၊ ဆရာ။ ဘာလို ့ဆုိေတာ့ ဒီေနရာမွာ

ေခ်ာင္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေနခ်င္တာ ၾကာျပီ။ ခုေတာ့ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ ေနရာရွာျပီး အိမ္တစ္လံုး

ေဆာက္နုိင္ျပီ မဟုတ္လား ဆရာ" လို ့ေျပာလိုက္တာကုိ ၾကားလုိ က္လုိ ့သူ ့ကုိ အံ့ျသစြာ

နဲ ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူဟာ အျခားမီးေဘး ဒုကၡသည္ေတြလို ့မ်က္နွာ ညိဳးမေနဘူး။ ငါ့ဘ၀ေတာ့ ဒုကၡပဲ

လုိ ့မညည္းဘူး။ ဘာမွျဖစ္မထားသလိုပဲ။ သူ ့ရဲ့ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ စိတ္က ဘာမွမျဖစ္သလို ေနနိုင္တဲ့

ဘ၀မ်ိဴးကုိ ဖန္တီးေပးလုိက္တာပါ။ တစ္အိမ္လံုး ျပာက်သြားတာကို ကံမေကာင္းလု ့ိျဖစ္ရတယ္ဆုိျပီး

အဆိုးမျမင္ဘဲ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ေနရာ ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေကာင္းျမင္စိတ္က သူ ကံေကာင္းတယ္

လုိ ့ခံယူနုိင္ေအာင္ အားသစ္ေလာင္းေပးလိုက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းျမင္စိတ္ဟာ လူ ့ဘ၀ရဲ့

အားေဆးတစ္ခြက္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ စဥ္းစားဆင္ျခင္နုိင္ဖုိ ့ပါ။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

ဘ၀မွာအေကာင္းဆံုးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကုိ ရခ်င္ရင္

တစ္ခါက အဲ့လစ္ပါးလ္မား ဆုိတဲ့ ပညာရွိၾကီးကုိ မိန္းမပ်ိဴေလးတစ္ေယာက္က အေကာင္းဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို

ရနုိင္ဖို ့ဘာကုိလုပ္ရမလဲလို ့ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာရွင္ၾကီးက _

              - ေန ့စဥ္ ေကာင္းတဲ့ စကားကုိေျပာပါ။
             
            - ေျပျပစ္ေခ်ာေမာျပီး အနွစ္အသာရရွိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ေန ့စဥ္ရြတ္ဖတ္ပါ။
          
            - ေန ့စဥ္ သူတစ္ပါး အက်ိဴး ရွိမယ့္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစမယ့္ အရာတစ္ခုကို လုပ္ပါ..
             
              လို ့မိန္ ့ၾကားလိုက္တယ္။

ကေနဒါ သူေဌးၾကီး ဟင္နရီမတ္လင္း ကလည္း _

''သင္သည္ ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကုိ ရရွိခံစားခ်င္ရင္ သူတစ္ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္

လုပ္ေပးပါ '' လုိ ့ဆုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ နုိင္ငံအနွံ ့အေရာက္သြားျပီး ေတြ ့သမွ်လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ

ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို ့ေဒၚလာ ၁၀၀ စီ ေပးကမ္း စြန္ ့ၾကဲ ခဲ့တယ္လို ့ဆုိပါတယ္။ မွန္တယ္။ ကုိယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ရင္ သူ

မ်ားေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ အထိေရာက္ဆံုးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွုပါ။ သူမ်ားေပ်ာ္ရႊင္ဖို ့ဟာ သူေဌးၾကီး

ဟင္နရီလို ေဒၚလာေတြ ပိုက္ဆံေတြ ေပးမွမဟုတ္ပါ။ ရႊင္လန္းအားတက္ေစနုိင္တဲ့ စကားတစ္လံုး ၊

ၾကင္နာတဲ့ အျပံဳး ၊ ရိုအေသ အေလးအနက္ထားတဲ့ အမူအရာေတြဟာလည္း

သူတစ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေစနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ သတိျပဳပါ။

♣♣♣♣♣♣♣♣

မျပီးရင္မေန မရရင္ မေနတဲ့စိတ္

အင္မတန္ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ၾကီးဟာ အျမင့္ဆံုးကုိ တက္နုိင္တဲ့ လူသားေတြ အတြက္ျဖစ္သလို အင္မတန္

နက္တဲ့ သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္ၾကီးဟာလည္း အနက္ဆံုးငုပ္နုိင္တဲ့ လူသားေတြ အတြက္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ့လုိပဲ

အင္မတန္ ခတ္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုဟာ မျပီးရင္မေန မရရင္မေနတဲ့ အင္မတန္ ခိုင္မာျမဲတဲ့ စိတ္ရွ္ိတဲ့

လူသားေတြအတြက္ အလြယ္ကေလးပါ။ ''တစ္ေန ့တစ္လံ ပံုဂံဘယ္ေျပးမလဲ '' ၊ '' ငုပ္မိ သဲတုိင္

တက္နုိင္ဖ်ားေရာက္ '' ဆိုတဲ့ စကားပံုေတြကုိ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကုိ မျပီးရင္မေန၊

မရရင္ မေန ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ ့လုပ္နုိင္တဲ့လူတုိင္း သူတို ့ေရွ ့မွာ ပန္းတိုင္ ရွိေနတယ္ဆုိတာ

ညႊန္းဆုိေနၾကတာပါ။ မင္းလည္း အဲ့လုိ စိတ္မ်ိဴဳးကုိ ေမြးၾကည့္ပါလား။ အဲ့ဒီ့စိတ္ကုိ ေမြးတယ္ဆုိတာ

အေျပာသာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လက္ေတြ ့လုပ္နုိင္တဲ့ စြမ္းအားကုိ ဆုိတာပါ။ ငါဒီနွစ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ

အနည္းဆံုး ဂုဏ္ထူး ငါးခုနဲ ့ေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္၊ မရရေအာင္ ငါလုပ္မယ္လို ့သႏၵိဌာန္ခ်ျပီး ၾကိဳးစား

ၾကည့္ပါလား။ ေအာင္စိတ္ေတြ ၀င္လာျပီး တကယ္ျဖစ္လာတာကို အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ေတြ ့ရမယ္။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

ရွက္ေၾကာက္ျခငး္ရဲ့ အျပစ္

လူေတြ လိုက္နာရမယ့္ '' ဟီရိ၊ ၾသတၱပ '' ဆုိတဲ့ တရားနွစ္ပါးဟာ '' အရွက္နဲ ့အေၾကာက္ '' ကုိေျပာတာ။

ဘယ္ေနရာမွမဆုိ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ရမယ္လို ့ဆုိလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ

အျပစ္ရွိတာေတြကုိ လုပ္တာ ရွက္စရာ၊ အျပစ္ရွိတာ၊ ပညာရွိမ်ား ကဲ့ရဲ့မွာကုိ ေၾကာက္တာဟာ

ေၾကာက္စရာေတြပါ။ အျပစ္မရွိတဲ့ အလုပ္ ကုိလုပ္တာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး၊ သူေတာ္ေကာင္းတို့ခ်ီးမြမ္းတဲ့

အလုပ္ေတြကုိ လုပ္တာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့လုိ ခြဲျခားျပီးသိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္လည္းမရွိ၊

လုပ္လည္းလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ကုိလုပ္ရမွာ ရွက္ေနတဲ့လူတစ္ခ်ိဴ ့ကို ေတြ ့ဖူးမွာေပါ့။

မရွက္သင့္တာကုိရွက္တယ္။ မေၾကာက္သင့္တာကုိ ေၾကာက္ျခင္းရဲ့ အျပစ္ေတြကို ဟိေတာပေဒသ က်မ္းမွာ

ဒီလိုျပထားတယ္။

ရွက္ျခင္းေၾကာင့္ အစြမ္းသတၱိတို ယုတ္ေလ်ာ့သြားရ၏။

အစြမ္းသတိၱမရွိေသာေၾကာင့္ သူမ်ား နွိပ္စက္ျခင္းကုိ ခံရ၏။

သူမ်ား နွိပ္စက္ျခင္းကုိ ခံရေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲရ၏။

ဆင္းရဲသျဖင့္ ပူပန္ေသာကေရာက္ရ၏။

ပူပန္ေသာကေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ ဆိတ္သုဥ္းရ၏။

အသိဥာဏ္ ဆိတ္သုဥ္းသြားသျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္းသို ့ေရာက္ရ၏။

ဒါေၾကာင့္ မရွက္သင့္တဲ ့ေနရာမွာ မရွက္ပါနဲ ့။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

အမွန္ကုိျမင္ခ်င္ရင္ အသိနဲ ့ယွဥ္ပါ

ကုိယ္ပုိင္ အသိမပါဘဲနဲ ့အမွန္တရားတစ္ခုကို ျမင္တယ္ဆုိတာ ဒီေလာကမွာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အမွန္ကုိ အသိနဲ ့ယွဥ္ျပီးမွသာ ျမင္နိုင္ေတြ ့နုိင္လုိ့ ပါပဲ။

'' ကုိယ္၊ နွုတ္၊ နွလံုး သံုးပါးကုိ ထိန္းသိမ္းျပီး တရားနဲ ့အညီေနထုိင္ျခင္းဟာ ျမတ္ေသာ

အသက္ရွင္ျခင္းမည္တယ္ '' ဆုိတဲ့ အမွန္တရားဟာ ဒီလူ ့ေလာကမွာ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္

အမွန္တရားအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထုိင္တဲ့ လူေတြကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျမင္ဘူးလဲ။ အနည္းစုပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲ့ဒီ့ အမွန္တရားကုိ အသိနဲ ့ယွဥ္ျပီး မၾကည့္တတ္လို့ပါ။

အသိဆုိတာ လက္ေတြ ့ဘ၀ကေနရလာတာ ျဖစ္လို ့ကုိယ္ နွုတ္ နွလံုးထိန္းသိမ္းျပီး တရား

နဲ ့အညီေနတဲ့လူေတြဟာ လူၾကားသူၾကားထဲမွာ ဘယ္လို ရပ္တည္ေနသလဲ။ မဟုတ္တာေတြလုပ္ျပီး

အက်င့္ပ်က္ေနတဲ့လူေတြဟာ လူၾကားထဲမွာ ဘယ္လုိ ရပ္တည္ေနသလဲ။ အဲဒီလူ၂ မ်ိဴးရဲ့ လက္ေတြ ့ဘ၀ကုိ

အသိတရားက ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ေပးမွာပါ။ အသိနဲ ့ယွဥ္စဥ္းစားလုိက္တဲ့ အခါ ''

ျမတ္ေသာအသက္ ရွင္ျခင္း ''ဟာ ဘာလဲဆုိတာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ လာမွာေသခ်ာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အမွန္ကုိ ျမင္ခ်င္ရင္ အသိနဲ ့ယွဥ္စဥ္းစားပါ လို ့ဆုိလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

မာနကေလး တင္းထားမွ

မာနဆုိတာ သံုးတတ္ရင္ ေဆး၊ မသံုးတတ္ရင္ ေဘးအႏၱရာယ္တစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ မာနကို မယုတ္မလြန္

အသံုးခ်တတ္ဖို ့လိုပါတယ္။ ေျမြေလာကမွာ ေျမြေဟာက္နဲ ့ေရေျမြေတြကို ေတြ ့ဘူးမွာေပါ့။ ေျမြေဟာက္

လုိ ့ဆုိရင္ အနားေတာင္ မကပ္ရဲေအာင္ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါဘာျဖစ္လုိ ့လဲ။ ေျမြေဟာက္က

သိပ္အဆိပ္ျပင္းလို ့။ အဲ..ေရေျမြက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ နင္းသူနင္း၊ ေက်ာ္သူေက်ာ္၊

ဖမ္းလိုဖမ္း ထင္သလိုလုပ္ၾကတယ္။ ဒါဘာျဖစ္လုိ ့လဲ။ ေရေျမြက အဆိပ္မရွိလို ့၊ လူကုိ ဘာအႏၱရာယ္မွ

မေပးနိုင္လို ့ေပါ့။ အဲ့ဒီလုိပဲ လူမွာ အထူးသျဖင့္ မင္းတုိ ့လို ့မိန္းကေလးေတြ မွာ အဆိပ္မရွိတဲ့ ေရေျမြ

လို မာနကုိ ခ်ျပီးေနမယ္ဆုိရင္ကုိယ့္ကုိ အထင္ေသး၊ ပမာမခန့္လုပ္ျပီး အမ်ိဴးမ်ိဴး ဒုကၡေပးတာ ခံရမွာေပါ့။

သာဓကေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။

မာနကေလးထားျပီး ကုိယ့္ဂုဏ္၊ ကုိယ့္သိကၡာနဲ ့ေနတဲ့ မိန္းကေလး ေတြက်ေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုလူက မစရဲ၊

မထိရဲဘူး။ အထင္အျမင္ေသးျပီး လြယ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ ့သိကၡာက်တာ မခံရဘူးေပါ့။

ကုိယ့္မာနကေလးနဲ ့ေနမွ မိိန္းကေလးဘ၀ဟာ တန္ရံဳက်တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘနဖူး သုိက္တူးတတ္တဲ့

လူေတြရဲ့ လွည္စားေနွာင့္ယွက္တာကို မခံရခ်င္ရင္ေတာ့ ရွိတဲ့ မာနကေလးကုိ တင္းထားေပါ့။

မဟုတ္ဘူးလား။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

ခုခ်က္ခ်င္း လုပ္လုိက္ပါ

အေျကြးဆုိတာ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးေလာကမွာ မေကာင္းမွဳတစ္ခုပါ။ ေက်းဇူးေျကြး၊ ပိုက္ဆံေျကြး၊

စားေျကြး၊ လုပ္ခေျကြး၊ အလုပ္ေျကြးဆုိျပီး အမ်ိဴးမ်ိဴးရွိတာေပါ့။ အေျကြးရွိတဲ့လူဟာေနရ ထိုင္ရတာ

မလြတ္လပ္ဘူး။ စိတ္မၾကည္လင္ဘူး။ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကုိ ထမ္းထားရသလို ေလးလံထိွဳင္းမွဳိင္းတယ္။

အမ်ားရဲ့ အထင္ေသးျခင္းကုိ ခံရတယ္။ မင္းတို ့လို ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့

အလုပ္ေျကြး၊ စာေျကြးရွိတာ ဟာ အဆုိးဆံုးေပါ့။ဒါဆုိမင္းေရာ...အေျကြးတင္ခ်င္သလား..

အဲ..မတင္ခ်င္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးနည္းတစ္ခုကုိ ေပးလုိက္မယ္။အဲ့ဒါက_

ကုိယ္ဘာလုပ္ စရာရွိတယ္ဆုိတာ သိေအာင္လုပ္

သိတာနဲ ့ခ်က္ခ်င္းလုပ္

မျပီးမခ်င္းဆက္လုပ္

ဒါဆုိ စာေျကြးအလုပ္ေျကြး မရွိေတာ့လို ့မင္းရဲ့ ပခံုးေပၚက အထုပ္ၾကီးက်သြားသလို လန္းဆန္း

ေပါ့ပါ့းသြားတဲ့အျပင္ အလုပ္ကုိျပီးေအာင္ လုပ္နုိင္လို ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ေတြ

ေပၚေပါက္လာတာ ေတြ ့ရမယ္။ ဘယ္အလုပ္မဆုိ ခုခ်က္ခ်င္းလုပ္လုိက္ပါ။ အေျကြးမတင္ေစနဲ ့။

♣♣♣♣♣♣♣♣♣


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္